Deze week is de nationale week van de werkstress . De media staan daarom deze week vol met nieuwsartikelen en waarschuwingen dat ons land compleet gestrest is. Informatie die ik al meer dan 10 jaar weet en ook niet raar van sta te kijken. Dat is per slot van rekening mede het bestaansrecht van mijn organisatie.
We leven als idioten door maar niets te willen missen. We raken gestrest van de afspraken die we veelal zelf inplannen en we blijven maar door rennen. Onze carrière moet net zo goed gaan als ons privéleven en we hebben een hoog FOMO (fear of missing out) gehalte toegepast in al onze levensgebieden. Niet gek dat op een bepaald moment ons lampje uitgaat.
Zelf ben ik in 2010 burn-out geraakt en in 2015 overspannen. Die overspannenheid was ten tijde van Bye Bye Burnout en niet iets waar ik op dat moment trots op was. Hoe kan het boegbeeld van Bye Bye Burnout en de burn-out koningin van Nederland het zelf zover laten komen? Nou dat is eigenlijk niet zo moeilijk: ik zei te weinig nee en te vaak ja. Ik gaf mensen ruimte in mijn leven die dat eigenlijk niet verdienden en ik maakte mijn werk belangrijker dan mijzelf. Want ook al zit ik met hart en ziel in Bye Bye Burnout en ben ik megatrots op wat ik hiermee bereikt heb (en nee ik ben nog lang niet klaar), er is naast werk ook nog zoiets als een leven. En vooral dat laatste besef ik de laatste paar maanden juist heel erg goed.
Zoals je wellicht weet ben ik ernstig ziek (er is onlangs een auto-immuunziekte bij me vastgesteld) en dat heeft mijn kijk op het leven in stroomversnelling doen veranderen. Ik geniet nu juist van mijn leven ondanks dat ik vaak erg moe ben en weinig energie heb. Kwaliteit gaat echt boven kwantiteit. En dat ben ik pas echt gaan beseffen en toepassen nadat ik eind juli te horen kreeg dat ik ziek bleek. Een burn-out en overspannen (en nog wat andere heftige situaties) eerder in mijn leven waren kennelijk nog niet genoeg om tot inkeer te komen…
Maar, doordat iedereen dus massaal burn-out lijkt, komt dit vast ook voor bij iemand in jouw naaste omgeving. Soms is het iemand waarvan je dit totaal niet had verwacht. Iemand die altijd overal gezellig aan mee doet bijvoorbeeld. Anderzijds ken je ook personen waarvan je al had verwacht dat het op enig moment te veel zou gaan worden. Maar wat is dan de oorzaak? Waarom raakt iemand zo uit balans dat hij of zij burn-out gaat?
De oorzaak van een burn-out is niet eenduidig voor iedereen vast te stellen. Wel is het patroon voor vrijwel iedereen hetzelfde. Het is vaak niet één gebeurtenis waardoor iemand over zijn grens gaat, maar een opstapeling van gebeurtenissen. Je kunt deze gebeurtenissen vergelijken met dominosteentjes. Het zijn niet alleen dominosteentjes die naast elkaar staan, maar het is meer een torentje van dominosteentjes die elkaar opstapelen. Het is vaak die ene gebeurtenis die de druppel van de emmer doet overlopen en zorgt dat jij volledig uit balans raakt. Dit wordt door veel mensen dan gezien als ‘de oorzaak van mijn burn-out’, maar niets blijkt minder waar.
Als er een live-event is of is geweest waarvan je nog bezig bent te herstellen en er komen nog meer live-events aan, dan ga je stapelen. Je stapelt je problemen als het ware op, wat kan leiden tot een nog zwaardere belasting. Qua oorzaak kan het iets zijn op het werk, maar ook in de privésferen. Het maakt dus niet uit wat de gebeurtenis is die geleid heeft tot de burn-out. Nee, het is het feit dat meerdere gebeurtenissen zich opstapelen, waardoor jij het niet meer bij kunt benen.
Als je maar blijft malen en piekeren en het niet los kunt laten, dan kun je op enig moment de consequenties gaan ervaren. Maar zelfs als het je (tijdelijke) niet voor de wind gaat, dan hangt het nog af wat je aankunt en de draagkracht die jij als persoon hebt. Een burn-out heeft dus geen eenduidige oorzaak, maar is een opeenstapeling van gebeurtenissen en live-events die iemand op enig moment te veel worden. Wanneer dit moment is, hangt van de persoon en zijn of haar persoonlijke kenmerken af.
Ik zie dat ook aan de hand van de reacties van onze cliënten en opdrachtgevers hoe hard onze hulp nodig is. Ik ben nog lang niet van plan om te stoppen met Bye Bye Burnout en mede door de resultaten die we bereiken weet ik ook dat we op de goede weg zitten. Maar nu een oprechte vraag aan jou: als je heel eerlijk naar jezelf kijkt, zit jij dan wel op de juiste weg? Gaat het niet eens tijd worden om jezelf ook een beetje rust te gunnen en je leven in te richten volgens kwaliteit in plaats van kwantiteit? Wat uit eigen ervaring kan ik dit zeggen: jomo (Joy of missing out) is vele malen leuker dan fomo!
Mocht je nou meer willen weten over wat ik nou precies doe, dan verwijs ik je met liefde naar mijn websites Bye Bye Burnout en Mascha Mooy.
Hele fijne week en Burn Brightly without Burning Out!