Afgelopen week zoiets bizars meegemaakt met een klant van ons. Zij hebben ons ingehuurd omdat een van de medewerkers kampt met een burn-out. Gelukkig weten wij en zij ook dat ons 100 dagen traject de medewerker herstelt. Daar zijn we niet voor niets zo bekend mee geworden. Maar nu komt het: alles staat en valt met het vertrouwen van de werknemer in onze coach, de werkgever in de werknemer en de openheid in communicatie over eventuele onderliggende conflicten. En precies bij dat laatste hebben wij in dit traject continu moeten ingrijpen.
Beide partijen hadden geen vertrouwen in elkaar. Werkgever vertrouwd de werknemer niet en betwijfelt of de burn-out wel daadwerkelijk aan de orde is en tegelijkertijd voelt de werknemer zich geforceerd om te re-integreren en met de werkgever constructief te werken aan het herstel.
Beide partijen voelen zich gekrenkt in hun ego en hebben het hogere doel: adequaat focussen op het herstel van de medewerker zodat deze weer 100% kan werken en daardoor het verzuimpercentage weer daalt echt niet goed ingeschat.
Hoe lossen we dat dan op?
We gaan met alle betrokkenen om tafel en zorgen ervoor dat er eerlijkheid komt. Dat was in dit geval erg lastig want de werknemer had inmiddels een advocaat ingeschakeld om haar zin door te drijven. Zij heeft onder druk gekozen om met ons te werken en had zelf liever hulp gehad van een vriend die ook een burn-out coach claimt te zijn. Daar hebben wij op zich niets op tegen als die vriend een goede coach is. Maar deze man bleek een kwakzalver te zijn die al meerdere bedrijven heeft opgelicht met een valse identiteit en valse credentials. En dan hebben wij er wel een probleem mee want dan weet je van te voren al dat er van kundige begeleiding geen sprake zal zijn.
Daarnaast boekten wij tijdens ons traject goede resultaten met haar richting herstel dus dan opeens een advocaat erbij halen is voor geen enkele partij op dat moment handig. De advocaat van de werknemer gooide continu olie op het vuur, de werkgever gaat daardoor in de ankers en er ontstaat een arbeidsconflict. Tegelijkertijd wij voelen ons in ons hemd staan omdat ze vlak voordat we klaar waren met ons 100 dagen traject weer terug bij af was omdat ze haar zin niet kreeg om te switchen naar de begeleiding van die vriend van haar. En als je het mij vraagt: mensen met een burn-out helpen wij maar wat graag, maar verwende prinsesjes die slachtoffer van zichzelf zijn en de boel bewust vertragen mogen bij onze concurrent aankloppen. Ik werk voor mijn plezier en wil goede resultaten behalen. Expres gedoe veroorzaken moet je bij mij niet doen.
Wij hebben haar ook duidelijk gemaakt dat ze bij ons goede resultaten boekte en nu niet in het belang van haar eigen herstel aan het handelen was, maar haar ego liet spreken. Daar kun je van alles van vinden, maar eigenlijk is het patroon wat er bij die werknemer ontstaat alleen maar erg verdrietig. Nu is ze namelijk haar zin aan het doordrijven terwijl haar dat niet helpt. De werkgever geeft ook duidelijk aan dat ze niet zitten te wachten op iemand die de boel aan het traineren is en allerlei fratsen uithaalt. Dit was namelijk niet het eerste geintje wat ze in dat jaar (ja ze is al een jaar ziekgemeld) heeft uitgehaald.
En wat wij ervan vinden, dat is best lastig. Ik heb persoonlijk met haar te doen dat ze niet inziet dat ze domme dingen aan het doen is. Ik vind het jammer dat die advocaat van haar ook niet ingrijpt en kijkt naar het grotere plaatje. En hoezo adviseer je als advocaat in officiële documenten om van een goede partij zoals de onze met alle resultaten en credentials om dan over te stappen naar een ordinaire oplichter? Ik zou me als advocaat daar niet voor lenen…
Op zakelijk vlak ben ik het met de werkgever eens. Deze dame is de boel aan het rekken, wil niet meewerken en verdient passende hulp en tijd om te re-integreren, maar door alles wat er zich heeft voorgedaan, zou ik dat niet bij haar huidige werkgever laten doen. Ik heb in deze situatie me ook juridisch laten bijstaan en heb beide partijen geadviseerd om een vaststellingsovereenkomst op te stellen. Want soms kun je niet iedereen redden en zeker als ze niet gered willen worden… Dat is hard en verdrietig maar wel wat het is. Wij blijven nog wel betrokken bij de werkgever en de werknemer om de ontslagtransitie goed te laten verlopen maar ik hoop oprecht voor de werknemer dat zij haar gezondheid en geluk bij een andere werkgever gaat vinden.
You can’t save them all!
PS vandaag ben ik jarig. Om toch iets leuks aan te bieden voor jou als lezer, verloot ik een gesigneerd Bye Bye Burnout boek . Degene met de origineelste felicitatie op mijn Instagram account die refereert aan deze nieuwsbrief stuur ik t boek met alle liefde op!