Onlangs kreeg ik van burn-out collega Bianca een recensie-exemplaar van haar boek speciaal voor vrouwen die met een burn-out kampen. In dat boek stond een goede omschrijving over de overwinning op burn-out. Dit artikel omschrijft heel goed hoe je met obstakels kunt omgaan en daarom deel ik het hier. Want, we hebben allemaal weleens iets waar we moeite mee hebben en waar we met een andere visie misschien wel heel anders mee omgaan…
Jeanine is dol op wandelen door de bergen, maar dit heeft ze al jaren niet meer gedaan. Omdat het best goed gaat, heeft ze in een enthousiaste bui de reis waar ze altijd al van dromen geboekt. Wandelen in de Grand Canyon. Een droom waarvan ze dacht dat die nooit meer zou uitkomen.
Al de hele reis voelt ze haar hartslag. Haar ademhaling gaat veel te snel en elke keer als iets gebeurt, wil ze het liefst in huilen uitbarsten. De paniek neemt toe. Heb ik dan toch deze reis te vroeg geboekt, denkt ze. Er is echter geen weg meer terug.
Met lood in haar schoenen komt ze aan op de compound. Vanuit hier vertrekt ze morgen voor een gedeelte van de wandeling. Thuis had ze het tent opzetten nog getest en dat ging echt supermakkelijk. ‘Natuurlijk gaat dat opzetten van de tent nu totaal niet’, zucht ze. Gelukkig dingen lieve medereizigers aan haar te helpen, ook al zegt ze dat het niet hoeft.
Na een onrustige nacht staat ze vroeg op en ontbijt ze met de rest van de groep. Ze zou zweren dat iedereen haar hartslag kan horen. Die zit namelijk in haar keel. Nadat alle spullen zijn opgeruimd en iedereen de rugtas heeft ingepakt, gaan ze op weg.
De gids wijst een plek in de verte als doel van vandaag. Het zweet breekt Jeanine uit. Lichte paniek stijgt op. Een jaar geleden leek dit onmogelijk. Geheel naar binnen gekeerd, gaat ze op pad. Ze praat nauwelijks met iemand en ziet niet eens de schoonheid van de omgeving. Haar enige aandacht gaat naar de ene voet voor de andere zetten.
Wanneer ze aankomen bij de eerste rustplek voor de lunch, is ze blij dat ze even kan zitten. Het verbaast haar dat ze eigenlijk nog niet echt moe is. Stilletjes begint ze te eten, terwijl ze haar bedenkingen heeft over de rest van de dag. ‘Jeetje, dat ik dit gered heb zeg! Ik dacht echt: dat lukt me nooit!’ Naast haar ploft een vrouw neer, zonder op haar uitnodiging te wachten.
‘Moet je eens kijken waar we vandaan komen! Ik ben kapot, maar jeetje wat ben ik trots op mezelf.’ Jeanine kijkt verbaasd naar de weg die de vrouw aanwijst. Ze is alleen bezig met de weg die ze te gaan heeft. Geen moment staat ze stil bij wat ze al gelopen heeft. Langzaam voelt ze ook wat trots opkomen.
De vrouw vertelt honderduit over alle mooie dingen die ze onderweg gezien heeft. Hoe heerlijk het is om weer zo vrijuit te wandelen, want dat was zo lang geleden. Met enig schuldbesef realiseert ze zich dat ze niet eens om zich heen heeft gekeken. Ze raken in gesprek en terwijl ze weer verder reizen, praten ze honderduit.
Nu kijkt Jeanine wel om zich heen en wijst ze regelmatig naar allerlei mooie dingen. Ze vinden veel herkenning in elkaars verhaal en schieten samen in de lach om van alles en nog wat. Op een gegeven moment dringt heel langzaam tot haar door dat de gids zegt: ‘We zijn er!’ Verdwaasd kijkt ze om zich heen. ‘Nu al?’
Ze is moe. Heel moe. Trots dat ze het gehaald heeft, maar ook bang voor wat er morgen komt. De vrouw daarentegen roept: ‘Feestje! Ik heb geen idee of morgen lukt, maar deze dag nemen ze mij niet af!’ Ze trekt een miniflesje wijn open en biedt Jeanine een glas aan. Deze dag was heerlijk! En DAT mag gevierd worden!’
Sinds deze ervaring schrijft Jeanine elke dag in haar dagboek wat ze bereikt heeft, zodat ze dit nooit meer vergeet. Op de momenten dat ze weer even dreigt weg te zakken in klagen over wat beter moet, leest ze in haar dagboek welke afstand ze al heeft afgelegd.
Bron: In 10 stappen jouw droomleven na een burn-out; Bianca Meijsen